اتحاد خوش

کوتاه کوتاه

من نور را دوست دارم.

چون بی‌رنگ است.

آب را دوست دارم.

چون بی‌طعم است.

ولی وقتی نور، آب می‌نوشد، می‌شود رنگین کمان...

..

پر از رنگ...

پر از طعم...

من رنگین کمان را دوست دارم؛ چون از اتحاد بی‌رنگی و بی‌طعمی آمده؛ ولی خوش‌طعم و خوش‌رنگ است...

من این اتحاد خوش را دوست دارم.

آرمانِ خراب

می‌گویند:

می‌خواهی کسی را خراب کنی، آرمان‌شهر و آرمان‌شخص‍ش را خراب کن. 

از خودم می‌پرسم با آن‌ها که آرمان‌شهر و آرمان‌شخص ندارند چه باید کرد!؟

.

و پاسخ ساده است: آن‌ها خراب هستند!

تصویرنشدنی

داستان کوتاه کوتاه

 

مرد فربه وسط پارکی مشجر و پر و سر صدا ایستاده بود. جلویش یک بوم نقاشی روی سه­پایه و لوازم نقاشی بود. ته قلمویش را به دندان و پد رنگش را در دست گرفته بود. ایستاده و متفکر. به سوژه­ای برای تصویر کردن فکر می­کرد.

«در انتهای پارک مرد جوانی، رنجور و لاغر دست پسربچه­ی نحیفش را گرفته بود. کودک دست پدرش را کشید. معلوم بود چیزی دیده و می‌خواهد، که پدرش تمایلی به آن ندارد. کمی که خواهش کرد و غمزه آمد پدرش تسلیم شد و به سمتی که پسر می‌خواست رفت. از نوشابه‌های شیشه­ای که دکه­دار توی وان یخ غرق کرده بود، یکی خرید و داد دست پسرش؛ پسر قلپی خورد. مرد با لبانی باز نگاه می‌کرد. نوشابه را از او گرفت. دستی به کمرش گرفت و قلپی مردانه از نوشابه خورد. نگاه ملتمسانه کودک به پدرش ماند؛ نگاه خواهشمندی که می­خواست پدرش قلپ سبک­تری بخورد؛ نگاهی پر خواهش و پر حیا ولی بی غمزه و پنهانی».

نقاش این منظره را دید. از تصویری که دیده بود خیلی خوشش آمد. نگاه پسربچه بهترین سوژه برای تصویرکردن بود. قلمو را به رنگ آغشته کرد و طرف بوم برد. اما نمی‌آمد؛ تصویر از چشمانش به ذهنش رفته بود ولی بر دستانش جاری نمی‌شد. بدتر از آن، از قلمو به بوم. درنگ کرد. درنگش طول کشید. نتوانست. قلمو را تمیز کرد و سه پایه و وسایل را جمع کرد. برای آن روز کافی بود.

آن روز نقاش خوب فهمید که همه تصویرها، تصویرشدنی نیست.