تعبیر واقعیت

تعبیر واقعیت

زیاد اهل خواب دیدن نیستم. اهلیتی که فکر نمی‌کنم دست خودم باشد. فکر کنم از هر ده بار خوابیدن یک بارش خواب می­ببینم. از همان یک بار هم هر صد دفعه خوابی می‌بینم که هم یادم بماند، هم ارزش تعریف کردن داشته باشد و هم گنجایش تعبیر کردن؛ چیزی که بشود اسمش را گذاشت رویا.

تا امروز پیش هیچ معبری نرفته بودم. شنیده بودم که افرادی مانند حضرت یوسف که حرکتی نزده­اند از سوی خدا صاحب علم تعبیر خوابند. که البته معبرین محدود به این حرکت نزده‌ها نیستند و به نظر افراد دیگری هم با حرکاتی تعبیرخواب را بلدند. اما خواب عجیبی دیده بودم و کنجکاو دانستن تعبیرش.

معبری را معرفی کردند که شرط حضورش معرفی نکردنش به نفر بعدی بود. مگر می‌شود؟! گفته­اند و شنیده­ایم: رازی که از بین دو لب خارج شود به همه گوش‌ها می­رسد.

حال اینکه چه کسی و با چه جوازی او را به من معرفی کرد بماند؛ منم یکی از همان گوش­ها.

خوابم را برایش تعریف کردم. پیرمرد پرسید: چه کسی من را به تو معرفی کرده؟ طفره رفتم. دیگر نپرسید. پرسید: این رویا را برای کسی تعریف کرده­­ای؟

گفتم: نه.

سری تکان داد و گفت: انشالله که خیر است. برو صدقه بینداز.

گفتم: همین؟!

گفت: تعبیر کنم، واقع می‌شود. بگذر و با صدقه طلب خیر کن.

نفهمیدم دقیقا منظورش چه بود ولی آنقدر مطمئن و محکم گفت که قانع شدم و از خدمتش مرخص. با دیدن اولین صندوق صدقه انگار فرشته نجات را دیدم. نمی‌دانم چقدر ولی هر چه در جیب داشتم ریختم درونش.

آن رویا شاید عجیب­ترین، جالب­ترین و زیباترین خوابی بود که به عمرم دیده بودم. نفهمیدم تعبیرش چه بود. اما حرف پیرِمعبر همیشه در گوشم زنگ می‌زند:

«تعبیر کنم، واقع می­شود».

گویی رازی است که کسی بشنود، می­رود جار می­زند و ماجرایی لو می­رود! مثل معبر بودن خودش...

چرا باید تعبیر رویا، واقعیت شود؟

اصلا چرا هنگامی که واقعیت را که تعبیر می‌کنیم می‌گویند خیال بافی می کنیم و رویا پردازی؟

انگار رویایی­ترین اتفاقات تعبیر ندارند و واقعیت هرچقدر رویایی­تر باشد بی معنی­تر است.

گویا رویا تا واقعیت و واقعیت تا رویا مرزی به باریکی تعبیر دارند.